Ik ben er! - De eerste 2 weken (Senegal)

Zowel de vlucht van Amsterdam naar Madrid, als van Madrid naar Dakar had ik absoluut geen klagen! Beide vluchten 3 stoelen voor mezelf, geen turbulentie en bij aankomst waren allebei mijn tassen ook meegekomen gelukkig (het gebeurt namelijk nog al eens dat die pas een week later aankomen hier). Op het vliegveld stond iemand te wachten met een bordje "Nelique Meeuse - Mercy Ships", er werd snel een belletje gedaan, en nog geen 5 minuten later liep ik naar de taxi. Inmiddels was het al 23:00 en het was donker buiten, maar alsnog was die taxirit van 50 minuten naar het hotel al een avontuur op zich! Ik heb me een paar keer afgevraagd of de auto's hier wel knipperlichten hebben om richting aan te geven. Die gebruiken ze hier namelijk niet, als je wilt inhalen gooi je gewoon je groot licht een paar keer aan en uit, en duw je op je claxon. Verder lopen er hier gewoon allemaal mensen langs de snelweg, ja ook nog kinderen om 23:00 's avonds. Om de paar km halen we wel een busje in wat tot de nok toe gevuld zit met mensen, deuren open aan de achterkant zodat er daar ook nog wat mensen achteraan kunnen hangen. Rond 00:00 kom ik aan bij het hotel, eerst een nachtje quarantaine voordat ik aan boord mag. Geen ramp hoor moet ik zeggen als je een dag hebt gereisd! Nog een laatste keer wat langer douchen, want vanaf morgen is het een half jaar 2 minuten shipshower. 

De volgende ochtend gelukkig negatief getest, en na een ontbijtje op het dakterras met uitzicht op de Global Mercy word ik, samen met nog een paar nieuwkomers, opgehaald door een Mercy Ships busje. Onderweg worden we welkom geheten in het Engels, gevolgd met een "wie van jullie is hier Nederlands?", onze chauffeur blijkt een mede Nederlander te zijn. We rijden de haven binnen, en na het zien van de Mercy Ships auto zwaait ook het hek wat het schip afsluit van de rest van de haven zo open. Daar sta ik dan, 1,5 jaar aan voorbereiding en nu sta ik hier naast het schip, heel onwerkelijk, heel bijzonder, heel dankbaar!! Bij de receptie worden wat papieren uitgedeeld en een batch gemaakt, en ook daar klinkt na het zien van mijn Nederlandse paspoort een "goedemorgen, welkom aan boord". Toch handig, al die Nederlanders ;-) Geen tijd om stil te zitten, want er volgt gelijk een hele hoop informatie en een rondleiding over het schip. Ik zit net met de nieuwkomers groep in het café of Erica komt aangelopen en geeft me een knuffel. Heel de vliegreis heb ik me redelijk goed kunnen houden, maar nu ik in een onbekende omgeving, na een hele hoop indrukken in korte tijd, weer een bekende zie komen er toch wat tranen. Zo fijn om iemand te hebben die al precies weet hoe dat begin gaat aan boord, en die weet hoe je je voelt! 

Of ik verder rustig ben opgestart? Nou niet echt, een half uur na de rondleiding en nadat de helft van mijn tassen was uitgepakt werd ik door Sjors en Erica meegenomen naar de strand BBQ die werd georganiseerd voor de crew van zowel de Africa Mercy als de Global Mercy. Gelijk een goed moment om een heleboel mensen te ontmoeten, en al wat meer van de cultuur op te snuiven. We namen een van de Jeeps mee van het schip, en ook tijdens deze rit heb ik mijn ogen uitgekeken! Scooters met een grote stapel eieren achterop, dat je denkt dit kan toch met geen mogelijkheid goed gaan! Heb je pech met de auto? Sta je gewoon midden op de rotonde stil en rijdt de rest wel tegen het verkeer in. Vrachtwagenchauffeurs die in de file staan te wachten tot ze de haven in kunnen liggen onder hun wagen te slapen op een matje, en zo blijf je van de ene verbazing vallen in de andere. 

De rest van het weekend maakt Erica mij een beetje wegwijs op het schip, en zondagochtend gaan we naar de kerkdienst op de dock. Maandagochtend heb ik een oriëntatie bijeenkomst met alle nieuwkomers, en 's middags specifiek voor het ziekenhuis. Een hele boel informatie, en ook nog eens allemaal in het Engels. En ja, dat is leuk hoor, Engels, maar als je mensen uit 40 verschillende landen aan boord hebt, praat iedereen Engels met een ander accent, en kan je er soms nog geen touw aan vast knopen ;-)

Mijn eerste diensten op de afdeling waren erg rustig, en dat was wel fijn om op te starten! Het general blok werd afgerond, en er lagen nog wat kinderen met navel- en liesbreuken. Het werken op de ward is erg anders dan in Nederland. Sowieso moet ik qua werktempo behoorlijk ontnederlandsen! Je kan hier gerust een uur (of 3 uur) spelletjes gaan spelen met de patiënten en hun caregivers (begeleiders). Wat ook erg wennen is, is dat hier alles nog op papier gaat. Ik sta dus, net als vroeger, doktershandschriften te ontcijferen. (In een volgende blog hoop ik meer in te gaan op het werk op de afdeling.) En waar ik ook achter ben is dat medisch Engels weer heel wat anders is dan een gewoon gesprek voeren in het Engels. Maar stukje bij beetje gaat het allemaal steeds beter, en iedereen staat klaar om je te helpen en wegwijs te maken! Van de week had ik een perforator nodig, geen flauw idee wat dat is in het Engels, dus ik omschrijven "I need that thing to put holes in the paper", niemand kijkt hier gek op van zulke omschrijvingen, en ik heb weer geleerd dat dat dus een "hole puncher" is. 

Zaterdags ga ik er met een paar andere Mercy Shippers op uit naar Gorée Island. Dit eiland ligt maar 3 km uit de kust van Dakar, en was vroeger het centrum van de slavenhandel aan de Afrikaanse kust. Ook Nederlanders waren hier helaas geen onbekende, de naam van het eiland komt van Goeree, in Zuid-Holland. Met een bomvolle ferry voeren we naar het eiland, daar leidde een gids ons rond en bezochten we 2 musea. Hieronder een kleine impressie van dit prachtige eiland met een nare historie. (klik op de foto om uit te vergroten).

De tweede week weer aan het werk, nu mijn eerste diensten alleen. Het is nog steeds wennen, maar ik ben erg blij met alle collega's die helpen en uitleggen. Op donderdag is er nog een Equipping to Serve training, deze training is voor iedereen die langer dan 3 maanden aan boord blijft, en geeft informatie over het land, de cultuur, maar ook tips over het leven, het werk en de verschillen aan boord. Een van de mede MS'ers bij deze training zei: "na mijn bezoek aan Gorée Island zie ik nog meer in dat we niet moeten denken dat wij Afrika wel even komen helpen, eigenlijk moeten we dit zien als een stukje goedmaken van wat wij in de geschiedenis als Westerse wereld kapot hebben gemaakt in Afrika". Iets om over na te denken!

Afgelopen vrijdag hebben we de Global Mercy weer uitgezwaaid. Ze heeft hier een maand gelegen voor allerlei celebrations, en er is aan boord in die tijd ook veel Medical Capacity Building gedaan, dat zijn trainingen voor lokale gezondheidswerkers. Het was heel bijzonder om mee te maken dat allebei de schepen voor het eerst naarst elkaar in Afrika lagen, en om de mensen van de GLM te ontmoeten en leren kennen! We maakten ook voor het eerst een foto met bijna alle crew van beide schepen, een leuk zoekplaatje voor jullie om mij te vinden! Nu de GLM niet meer naast ons ligt en ik door het raam van de diningroom kijk voelt het wel een beetje als lege nest syndroom ;-) Maar als het goed is staan de mensen van de GLM ons in december al zwaaiend op te wachten in Tenerife!

Dat was hem dan, de eerste blog. Wat een lap tekst, sorry daarvoor. En dan heb ik nog lang niet alles opgeschreven, geloof me! Laat een reactie achter als u/jij de blog hebt gelezen, vind ik erg leuk!